دانلود مقاله دین و حکمت وِدایی

دانلود مقاله دین و حکمت وِدایی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 15 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

179
179
‏دین‏ ‏و‏ ‏حکمت‏ ‏وِدایی
‏چکیده‏ ‏
‏ ‏از‏ ‏ویژگی‏‏‏های‏ ‏دین‏ ‏هندو‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏طور‏ ‏معمول‏ ‏پژوهشگران‏ ‏بدان‏ ‏اشاره‏ ‏می‏‏‏کنند،‏ ‏آمیختگی‏ ‏و‏ ‏پیوستگی‏ ‏دین‏ ‏و‏ ‏فلسفه‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏آیین‏ ‏است‏. ‏این‏ ‏امر‏ ‏را‏ ‏مى‏‏‏توان‏ ‏به‏ ‏ویژه‏ ‏در‏ ‏متون‏ ‏اصلى‏ ‏این‏ ‏آیین‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏متون‏ ‏«‏شروتی‏» ‏یا‏ «‏وحیانی‏» ‏شهرت‏ ‏دارند،‏ ‏مشاهده‏ ‏کر‏د‏.‏ ‏«‏وداها‏» ‏که‏ ‏بخش‏ ‏اصلی‏ ‏ادبیات‏ ‏وحیانی‏ ‏یا‏ ‏«‏شروتی‏» ‏را‏ ‏تشکیل‏ ‏مى‏‏‏دهند،‏ ‏مهم‏‌‏ترین‏ ‏متن‏ ‏مقدس‏ ‏هندو‏ ‏هستند‏ ‏که‏ ‏کهن‏‏‏ترین‏ ‏اسناد‏ ‏مکتوب‏ ‏اقوام‏ ‏هندو‏ ‏اروپایی‏ ‏شمرده‏ ‏می‏‏‏شوند‏. ‏در‏ ‏این‏ ‏آثار،‏ ‏افزون‏ ‏بر‏ ‏اندیشه‏‏‏های‏ ‏اولیة‏ ‏دینی‏ ‏هندوان،‏ ‏نخستین‏ ‏بذرهای‏ ‏اندیشه‏‏‏های‏ ‏فلسفی‏ ‏و‏ ‏عرفانی‏ ‏هندو‏ ‏را‏ ‏می‏‏‏توان‏ ‏مشاهده‏ ‏کرد‏ ‏که‏ ‏البته‏ ‏در‏ ‏ادوار‏ ‏بعد‏ ‏از‏ ‏تحول‏ ‏یا‏ ‏تکامل‏ ‏برکنار‏ ‏نمانده‏‏‏اند‏.
‏ ‏این‏ ‏نوشتار‏ ‏بر‏ ‏آن‏ ‏است‏ ‏تا‏ ‏ضمن‏ ‏معرفی‏ ‏این‏ ‏ادبیات‏ ‏کهن‏ ‏مهم‏‏‏ترین‏ ‏اندیشه‏‏‏های‏ ‏مطرح‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏مجموعه‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏دیدگاه‏ ‏هند‏‌‏شناسان‏ ‏مشهور‏ ‏به‏ ‏اختصار‏ ‏گزارش‏ ‏دهد‏.
‏واژگان کلیدی‏:‏ ‏ودا،‏ ‏شروتی،‏ ‏هنوتئیزم،‏ ‏مونوتئیزم،‏ ‏مونیزم‏.
‏در‏ ‏بنیاد‏ ‏حیات‏ ‏دینی‏ ‏و‏ ‏تفکر‏ ‏هندی‏ ‏متون‏ ‏مقدس،‏ ‏شروتی‏ ‏یا‏ ‏ادبیات‏ ‏وحیانی‏ ‏قرار‏ ‏دارد‏. ‏این‏ ‏مجموعه،‏ ‏در‏ ‏طول‏ ‏شاید‏ ‏سه‏ ‏هزار‏ ‏سال،‏ ‏چنان‏ ‏تأثیری‏ ‏بر‏ ‏فرهنگ‏ ‏و‏ ‏اندیشة‏ ‏هندی‏ ‏بر‏ ‏جای‏ ‏نهاده‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏سختی‏ ‏می‏‏‏توان‏ ‏درخارج‏ ‏از‏ ‏هند‏ ‏نمونه‏‏‏ای‏ ‏برای‏ ‏آن‏ ‏یافت‏. ‏به‏ ‏تعبیر‏ ‏گِدِن،‏ «‏هر‏ ‏نوع‏ ‏ارزیابی‏ ‏از‏ ‏اشکال‏ ‏و‏ ‏پیشرفت‏‏‏های‏ ‏تفکر‏ ‏دینی‏ ‏به‏ ‏طور‏ ‏طبیعی‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏ضرورت،‏ ‏از‏ ‏همین‏‌‏جا‏ ‏آغاز‏ ‏می‏‏‏شود‏. ‏تحقیق‏ ‏و‏ ‏بررسی‏ ‏در‏ ‏ماهیت‏ ‏تصور‏ ‏یا‏ ‏تصوراتی‏ ‏را‏ ‏که‏ ‏مردم‏ ‏هند‏ ‏از‏ ‏الوهیت‏ ‏دارند،‏ ‏باید‏ ‏در‏ ‏مرحله‏ ‏اول‏ ‏از‏ ‏تعالیم‏ ‏و‏ ‏شواهد‏ ‏متون‏ ‏معتبر‏ ‏و‏ ‏موثق‏ ‏دینی‏ ‏اخذ‏ ‏کرد‏»f.Geden, 1987, 282- 30)‏) ‏و‏ ‏نخستین‏ ‏بذرهای‏ ‏اندیشة‏ ‏فلسفی‏ ‏و‏ ‏عرفانی‏ ‏هندی‏ ‏را‏ ‏نیز‏ ‏می‏‏‏توان‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏آثار‏ ‏یافت؛‏ ‏بنابراین،‏ ‏لازم‏ ‏است‏ ‏با‏ ‏جزئیات‏ ‏بیشتر‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏آثار‏ ‏که
191
191
‏ ‏در‏ ‏معناى‏ ‏عام‏ «‏ودا‏» ‏نامیده‏ ‏می‏‏‏شوند‏ ‏پرداخته،‏ ‏ساختار،‏ ‏تاریخ،‏ ‏و‏ ‏اندیشه‏‏‏های‏ ‏اصلی‏ ‏موجود‏ ‏در‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏مورد‏ ‏توجه‏ ‏قرار‏ ‏دهیم‏.
‏«‏ودا‏» ‏یا‏ «‏شروتی‏» ‏به‏ ‏معنای‏ ‏گستردة‏ ‏آن،‏ ‏نام‏ ‏هیچ‏ ‏کتاب‏ ‏خاصی‏ ‏نیست؛‏ ‏بلکه‏ ‏نام‏ ‏ادبیات‏ ‏دوره‏‏‏ای‏ ‏خاص‏ ‏و‏ ‏طولانی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏حدود‏2000 ‏سال‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏برمی‏‏‏گیرد‏. ‏واژة‏ «‏ودا‏» ‏به‏ ‏معنای‏ «‏دانش‏»‏،‏ ‏و‏ ‏گویا‏ ‏به‏ ‏معنای‏ ‏دانش‏ ‏مقدس‏ ‏است‏. «‏شروتی‏» (Sruti‏) ‏نیز‏ ‏از‏ «‏شرو‏» (Sru‏) ‏گرفته‏ ‏شده‏ ‏که‏ ‏معنای‏ ‏شنیدن‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏ادبیات‏ ‏شروتی،‏ ‏ادبیاتی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏اعتقاد‏ ‏هندوها‏ ‏به‏ ‏وسیلة‏ ‏خدا‏ ‏به‏ ‏فرزانگان‏ ‏و‏ ‏اهل‏ ‏بصیرت‏ ‏تعلیم‏ ‏یا‏ ‏الهام‏ ‏شده‏ ‏است؛‏ ‏پس‏ ‏این‏ ‏متون‏ ‏هیچ‏ ‏گاه‏ ‏به‏ ‏وسیله‏ ‏انسان‏‏‏ها‏ ‏تألیف‏ ‏نشده‏ ‏و‏ ‏فقط‏ ‏شنیده‏ ‏شده‏ ‏است‏. ‏در‏ ‏اعتقاد‏ ‏آن‏‏‏ها‏ ‏این‏ ‏آثار،‏ ‏متونی‏ ‏بسیار‏ ‏کهن‏ ‏تلقی‏ ‏می‏‏‏شدند،‏ ‏به‏ ‏حدی‏ ‏کهن‏ ‏که‏ ‏گاه‏ ‏این‏ ‏اعتقاد‏ ‏نیز‏ ‏وجود‏ ‏داشت‏ ‏که‏ ‏آن‏‏‏ها‏ ‏آغاز‏ ‏زمانی‏ ‏ندارند‏ ‏یا‏ ‏در‏ ‏دوره‏‏‏ای‏ ‏دور‏ ‏و‏ ‏نامعلوم‏ ‏در‏ ‏آغاز‏ ‏هر‏ ‏آفرینش‏ ‏پدید‏ ‏می‏‏‏آیند‏.
‏ ‏به‏ ‏طور‏ ‏عام‏ ‏اعتقاد‏ ‏بر‏ ‏این‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏متون‏ ‏مقدس‏ ‏هندو،‏ ‏کهن‏‏‏ترین‏ ‏اسناد‏ ‏مکتوب‏ ‏نژاد‏ ‏هند‏ ‏و‏ ‏اروپایی‏ ‏است‏. ‏تخمین‏ ‏تاریخِ‏ ‏کهن‏‏‏ترین‏ ‏جزء‏ ‏این‏ ‏مجموعه‏ ‏مشکل‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏گمانه‏‏‏هایی‏ ‏را‏ ‏نیز‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏زمینه‏ ‏مطرح‏ ‏شده‏ ‏نمی‏‏‏توان‏ ‏به‏ ‏طور‏ ‏قطع‏ ‏اثبات‏ ‏کرد‏. ‏ماکس‏ ‏مولر‏ ‏این‏ ‏تاریخ‏ ‏را‏1200 ‏قبل‏ ‏از‏ ‏میلاد‏ ‏می‏‌‏‏‏داند،‏ ‏هوگ‏ (Haug‏) 2400 ‏قبل‏ ‏از‏ ‏میلاد‏ ‏را‏ ‏مطرح‏ ‏می‏‏‏کند‏ ‏و‏ ‏بال‏ ‏گنگادهر‏ ‏تیلاک‏ (Bal gangahar tilak‏.)2400 ‏را‏ ‏حدس‏ ‏می‏‏‏زند‏ (Cf. Dasgupta, 1997,v.l,P,10_ 12‏)
‏ ‏چون‏ ‏این‏ ‏ادبیات‏ ‏ارائه‏ ‏دهندة‏ ‏دست‏ ‏آوردهای‏ ‏کلی‏ ‏مردم‏ ‏هند‏ ‏در‏ ‏جهات‏ ‏گوناگون‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏مدتی‏ ‏چنین‏ ‏طولانی‏ ‏است،‏ ‏به‏ ‏ضرورت‏ ‏دارای‏ ‏ویژگی‏‏‏هاى‏ ‏متنوع‏ ‏است‏. ‏اگر‏ ‏بخواهیم‏ ‏به‏ ‏طور‏ ‏تخمینی‏ ‏این‏ ‏ادبیات‏ ‏بزرگ‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏نظر‏ ‏عمر،‏ ‏زبان‏ ‏و‏ ‏موضوعات‏ ‏تقسیم‏ ‏بندی‏ ‏کنیم،‏ ‏چهار‏ ‏بخش‏ ‏متفاوت‏ ‏در‏ ‏آن‏ ‏خواهیم‏ ‏یافت‏ ‏که‏ ‏عبارت‏ ‏اند‏ ‏از‏:
‏1 . ‏س‏ُ‏مْهیتا‏ (sam] (samhita‏ ‏به‏ ‏معنای‏ ‏آمیختن،hita‏ ‏یعنی‏ ‏قرار‏ ‏دادن‏]‏؛
‏2. ‏براهم‏ُ‏نَه‏‏‏ها‏ (Brahmana‏ )‏؛
‏3 . ‏آرن‏ً‏یکَه‏‏‏ها‏ (aranyaka‏ = ‏رساله‏‏‏های‏ ‏جنگلی‏)‏؛
‏4 . ‏اوپنیشادها‏ (upanisad‏)‏؛
‏سم‏ْ‏هیتا‏ ‏هستة‏ ‏مرکزی‏ ‏ادبیات‏ ‏ودایی‏ ‏و‏ ‏آمیخته‏‏‏ای‏ ‏از‏ ‏نظم‏ ‏و‏ ‏نثر‏ ‏است‏. ‏سایر‏ ‏بخش‏‏‏ها‏ ‏را‏ ‏می‏‏‏توان‏ ‏تعلیقات،‏ ‏ضمایم،‏ ‏شروح‏ ‏و‏ ‏تفاسیری‏ ‏دانست‏ ‏که‏ ‏دربارة‏ ‏این‏ ‏هستة‏ ‏مرکزی‏ ‏و‏ ‏مرتبط‏ ‏با‏ ‏آن‏ ‏شکل‏ ‏گرفته‏ ‏است‏. ‏تعبیر‏ «‏ودا‏» ‏در‏ ‏معنای‏ ‏محدود‏ ‏خود،‏ ‏گاه‏ ‏فقط‏ ‏به‏ ‏همین‏ ‏بخش‏ ‏اطلاق‏ ‏می‏‏‏شود‏ ‏و‏ ‏همین‏ ‏بخش‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏موضوع‏ ‏این‏ ‏نوشتار‏ ‏را‏ ‏تشکیل‏ ‏می‏‏‏دهد‏. ‏این‏ ‏بخش،‏ ‏خود‏ ‏از‏ ‏چهار‏ ‏جزء‏ ‏تشکیل‏ ‏مى‏‏‏شود‏: ‏ریگ